آسيب شناسي دانشجويان ترم اول دانشگاههاي بزرگ كشور

قبولي در دانشگاههاي بزرگ كشور معمولا يكي از آرزوهاي بزرگ هر پشت كنكوري است. اين آرزو هرساله براي تعدادي از دانشجويان محقق مي شود. من معتقدم تعدادي از اين عزيزان را خطر بزرگي تهديد مي كند و آن عدم توجه به محيط پيراموني خويشتن است. اين واقعيت تلخ حتي دانش آموزان مدارس برتر (تيزهوشان و و و ) را نيز تهديد مي كند.
همانطور كه مي دانيد اكثريت قريب به اتفاق اين دسته از دانشجويان قبل از ورود به دانشگاه ، در دبيرستان و بعضا در شهر محل تحصيل خود از حيث استعداد و هوش از شهرت و محبوبيت خاصي برخوردار هستند و عموم اطرافيان (از پدر و مادر گرفته تا معلمان) براي آنان احترام و جايگاه ويژه اي قائل هستند. اين عزيزان با قبولي در دانشگاههاي برتر پا به عرصه اي مي گذارند كه در آن از امتيازات قبلي (نظير جايگاه ويژه در نزد معلمان) خبري نيست. چون از منظر اساتيد همه اينان از توانايي و استعداد و هوش بالا برخوردارند و همگي به يك چشم ديده مي شوند (به ياد بياوريد اصل روانشناسي تاثير متن در ادراك را) . در اين موقعيت تعدادي از آنان كه (بخصوص آنهاييكه نياز به توجه و احترام زيادي در خود احساس مي كنند) متوجه تغيير فضاي اجتماعي نيستند وضعيت جديد را حمل بر كم ارزشي علم و دانش و بي حوصلگي اساتيد و و و و نموده و رغبت خود را به تحصيل از دست مي دهند. آنگاه براي جبران اين ضعف به دنبال مفر مي گردند . و چنين مي شود كه بعضي از اين نخبگان جوان عرصه علم علاقه خود را به رشته تحصيلي از دست داده و متقاضي تغيير رشته مي شوند غافل از آنكه به جاي تغيير رشته بايد به تغيير تصورات خود اقدام نمايند، و بعضي ديگر نيز سر از عرصه ادبيات، هنر، ورزش، سياست و و و در مي آورند و تعدادي هم عطاي دانشگاه را به لقاي آن مي بخشند.