بازتعريف نقش

شما در خانواده تان چه وظاِيفِي بر عهده دارد؟ در محل کارتان چه تعهداتِي بر دوش شماست؟ دِيگران در اِين دو محِيط چه تعهداتِي در قبال شما بر دوش خود احساس مِي کنند.؟ آِيا عقِيده دارِيد بِين تکالِيف (انتظرات دِيگران از شما) و حقوق (انتظارات شما از دِيگران) تناسب لازم وجود دارد؟ اگر بلِي که خوش به حالتان. و اگر خِير بد به حالتان چون ِيا شما رنج مِي برِيد ِيا دِيگران. به نظر من حقوق و تکالِيفی که در بن ما و ديگران برقرار است بخاطر توافقات نانوشته ما با دِيگران است. اولِين بارِي که ما بر حسب مِيل ِيا از روِي لطف ِيا از روِي محذورِيت اخلاقِي ِيا ترس و ِيا هر دلِيل دِيگرِي کارِي را در قبال دِيگرِي انجام دادِيم خشت اول بناِي تعهد را گذاشتِيم. و با تکرار آن رفتار خشتهاِي بعدِي را گذاشتِيم و به اِين ترتِيب بناِيِي را پِي نهادِيم که در بعضی موارد ممکن است بِي آنکه دلمان بخواهد تا ثرِيا کج برود. هر چقدر تکرار اِين رفتار زِياد بشود و مدت طولانِي از آن بگذرد تثبِيت بنا بِيشتر و امکان تجدِيد بنا دشوار تر مِي شود مگر در شراِيط خاص. من براِي اِين شراِيط خاص اهمِيت زِيادِي قائل هستم. در زندگِي هر کسِي گاهِي اوقات اتفاقات بزرگِي مِي افتد که مِي تواند فرصت خوبِي براِي تجدِيد بناِي حقوق و تکالِيف در ارتباط با دِيگران باشد. به عنوان مثال وقتِي پس از سالها تثبِيت نقش پدر و فرزندِي شما ازدواج مِي کنِيد و نقش جدِيدِي را تقبل مِي کنِيد مِي توانِيد با استناد به وظاِيف نقش جِيد¸بخشِي از وظاِيف نقش قبلِي که روح تان را آزار مِي داد و قلبا از آن ناراضِي بودِيد را کنار بگذارِيد. مسلما دِيگرانِي که احساس مِي کردند وظاِيف قبلِي شما حق مسلم آنهاست بطور طبِيعِي واکنش منفِي نشان خواهند داد ولِي شما برگ برنده تغِيِير شراِيط را در دست دارِيد و امکان متقاعد سازِي دِيگران براِي شما در مقاِيسه با گذشته ساده تر است. اگر شما از وظاِيف سنگِين خانه دارِي به تنگ آمده اِيد و الآن با استخدام در ِيک اداره ِيا قبولِي در دانشگاه شراِيط جدِيدِي براِيتان فراه شده است در ِيک فرصت استثناِيِي براِي بازتعرِيف نقش هاِي قبلِي تان قرار دارِيد. نترسِيد ِيک مقدار تنش عادِي است. کوته فکرِي است که با حفظ تمام وظاِيف نقش هاِي قبلِي بار مسئولِيت نقشهاِي جدِيد را هم قبول کنِيد چون مطمئنا در شرابط جدِيد استرس و احساس گناه شما از عدم انجام وظاِيف (برآورده نکردن انتظارات دِيگران) بِيشتر خواهد شد. در اِين شراِيط جدِيد اگر دِيگران را خِيلِي دوست داشته باشِيد به خودِيابِي و خوشکوفاِيِي خودتان توجه نخواهِيد کرد و مدام به حال خودتان افسوس مِي خورِيد و به خودتان ترحم مِي کنِيد. مدام پِيش دِيگران آه و ناله مِي کنِيد غافل از اِينکه ممکن است بعد از مدتِي حساِيت دِيگران هم نسبت به وضعِيت شما از بِين مِي رود و احساس تنهاِيِي و متعاقبا افسردگِي مِي کنِيد. به جاِي اِين جور کارها بهتر است مترصد خلق شراِيط جدِيد باشِيد.

دريا و کوير

هفته پِيش رفته بودم بِيرجند. خانوادگِي پِيش ِيکِي از وستان بسِيار عزِيز. توِي راه غرق کوِير شده بودِيم. براِي من که کنار درِيا بزرگ شده ام کوِير و درِيا ِيه جوراِيِي به هم شباهت دارند. هر دو تاشون آدم رو متواضع مِي کنند. چون از بس که بِي انتها به نظر مِي رسند نمِي توانِي به سادگِي احساس مسلط شدن و تسخِير کردن به ات دست نمِي ده. بر خلاف کوه و جنگل که از ِيک ارتفاع بالاتر احساس مِي کنِي همه جا را فتح کرده اِي. و اما ِيک تفاوت مهم هم بِين آسمان کوِير و اسمان (شمال (جنگل و درِيا ) کشف کرده ام. آسمان کوِير زِيباِيِي خودش را مدِيون تهِيدستِي کوِير است. کوِير از بس که لخت و خالِي است چشم آدم بِي اختِيار به سمت آسمان مِي رود و ِيک دنِيا ستاره درش ÷ِيدا م ِيکند. ولِي وقتِي تو شمال هستِي آنقدر مبهوت زِيباِيِي هاِي زمِين مِي شوِي که فرصت نمِي کنِي به آسمان نگاه کنِي. دِيشب کنار ساحل قدم مِيزدِيم درِيا آرام آرام بود. تارِيکِي مطلق. بِي اختِيار به اسمان نگاه کردم آسمان شمال هم غرق ستاره بود. ِيه تفاوت دِيگه هم توِي کوِير و شمال دِيدم. در شمال آدم تمام حواس پنج گانه اش لذت مِي برد ولِي در کوِير فقط حس بِيناِيِي.