براي پشت كنكوريهاي عزيز

سلام بر همه شما. من نمي توانم آرزو بكنم كه همه تون قبول بشين. چون چنين چيزي غير ممكن است. اميدوارم كه هر كس كه در مقايسه با ديگران و با توجه به امكاناتي كه در اختيار داشته است زحمت بيشتري كشيده است، قبول بشود. يه كم صبر كنيد حرف اصلي من چيز ديگري است. اگر شما از جمله كساني بوده ايد كه در طول سال گذشته بخش عظيمي از وقت خود را به آمادگي براي كنكور اختصاص داده ايد. خواهش مي كنم اين عادت قشنگ به مطالعه را در خودتان از بين نبريد. اين نهال نورس را با مطالعه مداوم آبياري كنيد. حتي اگر روزي نيم ساعت هم كه شده مطالعه كنيد. متاسفانه دانشگاه روحيه مطالعه را در همه ماها كور خواهد كرد. آنجا ديگر از درس پرسيدنهاي هفتگي و امتحانات مكرر دوره دبيرستان خبري نيست و شما نا گهان در فضايي از رها شدگي قرار مي گيريد كه در اصطلاح جامعه شناسي به آن آنومي مي گويند. وضعيتي كه در آن هيچ قاعده اي بر رفتار آدميان حاكم نيست. اميدوارم شما در اين ميان يك استثنا باشيد. به اميد روزي كه اين استثنا به قاعده تبديل شود. من همه تون رو دوست دارم. قربون همه شما.