بهانه ای برای بردن بندگان به بهشت

خداوند از آدميان بهانه نمي گيرد تا آنها را به جهنم ببرد، يا با آنها درپيچد و بر زمينشان زند. بهشت را به بهانه دهند و به بها ندهند. انسانها همه بندگان و مخلوقات او هستند. خداوند آنها را دوست دارد و دوست داشتن او، تجلي جواد و كريم بودن اوست. به همين دليل هم او خود به آدميان آموخته است كه هيچگاه از رحمت او نوميد نباشند…… همواره مهلت مي دهدتا مجال بازگشت براي بندگان فراهم باشد. در آن هنگام كه فضيحتي دامنگير بنده اي شود ، ستاري مي كند و بر عيب او پرده مي پوشاند و با اين كار به بندگان نيز مي موزد كه ستار باشند و عيب ديگران را فاش نكنند. هيچ گناه و عيبي وجود ندارد كه آدمي را براي هميشه از چشم خداوند بياندازد.البته آدميان هميشه بايد در خوف و رجا زندگي كنند و بهوش باشند كه مبادا كاري كنند كه نادانسته خود را از چشم خداوند بياندازند. ……. يا به تعبير حضرت علي خداوند يك گناه را همان يك گناه محسوب مي كند ولي يك حسنه را ده برابر ميكند……. يعني جهان طوري ساخته شده است كه به زشتيها و بديها پر و بال نمي دهد. لازمه جواد بودن و كريم بودن خداوند همين است. ……. تا بدين شيوه حركت كند آن بنده را شتاب بخشد. …… اينها مشروط به آن است كه شخص سفر را شروع كند و آنگاه خواهد يد كه راه چقدر كوتاه و نزديك است…. هيچكس بخاطر كاري كه مي كند و حسنه اي كه بجا مي آورد از خداوند طلبكار نيست و حقي بر گردن او ندارد. چرا كه هر آنچه كه آدمي مي كند عطيه خداوند است……… پيام رحمت خداوند را از همان آيه بسم الله الرحمن الرحيم مي توان شنيد. خداوند نيكوست و نيكي ها را مي پسندد. هيچ توبه اي بهتر از نيكي كردن پس از بدي كردن نيست. پاكيها و نيكيها بديها را مي زدايند. ….. آنچه به ما آموخته اند اين است كه اين در را با اميد بكوبيم. هم به كوفتن در فرمان آمده است و هم به داشتن اميد. و سرمايه ما آدميان در اين عالم همين است. كسي كه نااميد است و از سر نوميدي هيچ دري را نمي كوبد از زندگان نيست. (حكمت و معيشت درس سي و چهارم).