تحليل اجتماعی روزه

مناسكي كه در هر دين به پيروان توصيه مي شود از ديدگاه كاركردگرايي جامعه شناختي معمولا داراي پيامدهاي مثبتي است كه به حفظ و بقاي نظام اجتماعي پيروان آن دين كمك مي نمايد. روزه به عنوان يكي از مناسك مهم ديني داراي چند كاركرد مهم اجتماعي است:
۱-ايجاد انسجام: يكي از عوامل مهمي كه موجب تقويت احساس ما مي شود وجود نقاط مشترك و وجوه تشابه بين افراد است. بديهي است كه وجود اشتراكات به تنهايي كافي نيست افراد بايد به مشتركات خويش آگاه نيز باشند و برايشان ملموس نيز باشد. ماه رمضان فرصت مناسبي در اختيار مي گذارد كه وجه مشترك ديگري (روزه دار بودن) در سطحي وسيع به نمايش گذاشته بشود.
2-كاهش نابنهجاريهاي اجتماعي: مقايسه آمار و ارقام جرايم ماه رمضان و ساير ماههاي سال همواره نشان دهنده كاهش محسوس نابهنجاريهاي اجتماعي است. اين واقعيت بيانگر اين نكته مهم است كه روزه به عنوان يك مكانيسم كنترل دروني مي تواند تا حد زيادي از انحرافات اجتماعي بكاهد. چه افراد گمان مي كنند با ارتكاب نابهنجاري روزه شان باطل مي شود يا لااقل روزه دار نبودنشان بر ديگران مكشوف مي شود.
3-تقرب به خدا: شكي نيست كه تصوير انسانها از خود تاثير زيادي بر رفتارها و انتظارات آنان مي گذارد. روزه گرفتن موجب بهبود تصوير مذهبي افراد از خود مي شود و احساس مي كنند توانسته اند يكي از دستورات مهم خداوند را اجرا نمايند لذا بيش از پيش به او نزديك شده اند. بسياري از مشكلات اجتماعي و رواني نوجوانان و جوانان بخاطر احساس دوري از خداوند است. روزه امكان خوبي براي كاهش اين فاصله هاي رواني بدست مي دهد.