رزق و روزی ما (درسی از حکمت و معيشت)

از اين به بعد تصميم دارم هر سحر ماه رمضان يک درس از کتاب حکمت و معيشت (شرح نامه حضرت علی به امام حسن تاليف دکتر سروش را بخونم و می خواهم هر مطلب جذابی که توی آن خوندم برای شما هم بنويسم. از همين الآن قربون همه تون برم). در درس سی ام مطلبی هست که در آن به رزق و روزی اشاره شده است. نوشته که :
رزق را نبايد به پول و خوراک و پوشاک منحصر ديد. عمر و علم جمال و کمال آدمی هم جزو رزق او محسوب می شود. چنين آدمی (آدمی که علم و جمال و کمال بيشتری دارد) بايد تحملش در برابر مصائب و سختی ها بيشتر باشد. زيرا از رزق ارزشمند ديگری برخوردار شده است. همه کسانی که در اين جهان از نعمتهای خاصی اعم از خدادادی ارثی و اکتسابی بهره مند هستند بايد اين نکته را بخاطر داشته باشند که اين نعمتها مجموعه رزقی است که خداوند به آنها داده است و چون از نعمتهای بيشتری برخوردارند شايسته است که بيش از ديگران خدمتگزار مردم باشند. روزي آدمها ثابت و مقرره. مثل مقدار كل انرژي در جهان. اگر معناي رزق رو وسيعتر از خوراك و پوشاك بگيريم و آن را شامل مجموع سرمايه هاي مادي و معنوي بدانيم در آن صورت مجموع رزقها را ثابت خواهيم يافت. و خواهيم ديد كه هيچكس نمي تواند با زرنگي كردن بر رزق خود بيافزايد. بدين ترتيب هر كس بايد بداند كه چه رزقي را به بهاي چه رزقي مي خرد. آن كه عاقل است و عقل و عمرش را بهترين نعمت مي داند اگر در زندگي محروميتي هم برايش پيش آمد به هيچ وجه آن را محروميت نمي داند. بلكه شاكر خواهد بود كه از رزق با ارزشي بهره مند است. آن كه تجمل بيشتر را مي خواهد لاجرم يا از عمر خود بيشتر خرج خواهد كرد يا به كسب دانش نخواهد پرداخت. البته قانع بودن به رزق به اين معنا نيست كه اگر كسي به ما ظلم كرد و حقمان رو خورد چيزي نگوييم . بايد جلوي غاصبان را بگيريم رزقي كه ما بايد بدنبالش برويم همين رزقي است كه ديگري آن را به ناحق كسب كرده است و ني گذارد به ما برسد.