ملایمت

تخته سنگی که من معمولا بالای قله می شینم صبونه می خورم یا گاهی اوقات دراز می کشم روش و غرق آسمون می شم علاوه بر اینکه چشم انداز زیبایی داره یه خوبی دیگه هم داره. تقریبا هر هفته دو نفر دیگه جدا جدا هم میان. یکیشون بدون استثنا از واکمنش ترانه های قدیمی داریوش و ابی پخش می شه و اون یکی دیگه میاد از همون بالا خدمت حضرت رضا (ع) سلام می فرسته!  خوبی قله در مقایسه با دامنه اینه که آدما رو به هم نزدیکتر می کنه. محاله آدم اینهمه تفاوت رو به صورت مستمر ببینه و کم کم منعطف نشه.

گرما و روشنی ملایم خورشید صبحگاهی بالای کوه غوغا می کنه. این دفعه یه چیزی رو در مورد خودم کشفیدم. اونچیزی این قبیل مناظر صبحگاهی رو تو چشم من جذاب می کنه تعامل زمین و خورشیده. اون چیزی که نور و گرمای خورشیدو جذاب می کنه سردی و عطش زمینه. من بوضوح تبادل انرژی بین این دو رو حس می کنم. اما همینکه ظهر می شه احساس می کنم این تبادل قطع شده. زمین سیراب شده و نیازی به گرمای مضاعف نداره.