کوه نور

دیروز کوه مثل همیشه سرشار از انرژی بود. واقعا حس می­کردم زمین می تابید.

دلم می­خواست همه دوستای نزدیکم حتی همه اهالی این شهر پرخواب رو دعوت کنم بیان و خالی وجودشونو پر کنن از انرژی کوه. حتی به بعضیاشونم پیامک دادم. ولی واضح بود که توانایی انتقال فضای کوه رو ندارم. یاد حرف استاد ملکیان توی کلاس روش­شناسی علوم انسانی افتادم و فک کردم شناختی که من از کوه دارم یک معرفت حضوریه نه حصولی. این معرفت قابل تبدیل به مفاهیم نیست. مثل طعم ازگیل جنگلیه. تا نخوری ندانی! هر چی هم که تعریف کنم فکر می کنین یه چیزی تو مایه های آلوچه است تازه اااااااگر اونم خورده باشین! باز و پذیرا باشین. مگه یکی از ویژگیهای هوش انعطاف پذیری نیست؟ به هر حال من در هوش و نبوغ شما تردید نمی کنم!